-interesowanych nim w ogóle. Prowadzę teatr oparty w dużej mierze o literaturę i myślę, że stanowi on świetne dopełnienie tradycyjnych zajęć z języka polskiego. Przede wszystkim teatr nie pozwala na bierne przyjmowanie kolejnych pigułek wiedzy od nauczyciela czy najzdolniejszych uczniów, ale uczy koncentracji na problemie oraz podtrzymuje - tę wyeksponowaną przez E.Fromma cechę - umiejętność dziwienia się.
Bo w obliczu czego staje uczeń, kiedy zastanawia się nad kształtem scenicznym literatury ? Gdy stawiamy przed nim możliwość przeniesienia na scenę świata przedstawionego w utworze literackim, zmuszamy go do zastanowienia się nad charakterem postaci, ich otoczenia, motywacją ich działania, skutkami ich czynów. To jednak nie wszystko, jeśli za cel stawiamy sobie przedstawienie teatralne. To, co ma być przedstawione publiczności, powinno charakteryzować się pewnymi walorami artystycznymi, bo takich zazwyczaj oczekuje publiczność. Uczeń musi więc zastanowić się nad kształtem scenicznym dzieła, musi zapytać o celowość jego wystawienia, o to, do kogo będzie ono adresowane. Rolą instruktora jest pobudzanie wyobraźni uczniów, wspomaganie ich działań twórczych, uświadamianie im mocnych stron, jak również braków, które można zniwelować. Cel ostatni - przedstawienie - powinno spełniać jeden warunek. Jego poziom  powinien być   adekwatny  w stosunku do  oczekiwań przyszłej  widowni, jak i samych