Historia miejscowości

Początki Jarkowic nie są zbyt jasne. Przyjmuje się, że powstały prawdopodobnie w 2. poł. XIV w. w związku z robotami górniczymi prowadzonymi w okolicy. Założono je równocześnie z sąsiednimi Miszkowicami, stąd w wielu źródłach występują łącznie, lub bywały mylone. W okolicy wydobywano rudę żelaza dla kuźnic w Kowarach i Miszkowicach. Wieś w tym czasie należała do hrabstwa von Schaffgotschów, którzy mieli również Kowary. W rękach hrabstwa von Schaffgotschów wieś pozostawała do 1626r.

W 1. poł. XVIII w. Jarkowice należały do hrabstwa von Tschermina. Ok. 1721 r. powstała tu szkoła. Wieś rozwijała się bardzo szybko. W 1747 r. był tu dwór oraz 2 młyny wodne. W 1782 r. odnotowano kościół katolicki i plebanię, szkołę, folwark, już 4 młyny wodne i 7 bielników.

W XIX wieku wieś rozwijała sie nadal dzięki rzemiosłu i turystyce.W 1815 r. były tu 2 browary (w tym sławny przez turystów browar zamkowy), gorzelnia, wapiennik cegielnia, 2 tartaki, 2 kowali i 4 gospody.

W początkach XX w. Jarkowice stały się także znanym i chętnie odwiedzanym letniskiem. Rozwój jako stacja klimatyczna Jarkowice zawdzięczały w dużej mierze popularyzacji narciarstwa i dobrym warunkom śniegowym. We wsi działała grupa RGV zajmująca sie propagowaniem walorów okolicy. Szczególnym powodzeniem cieszył się browar zamkowy i gospoda z kolumnadą. Po 1945 r. Jarkowice pozostały wsią przemysłowo-rolniczą. Potem rozwinęła się ponownie funkcja letniskowa i obecnie stanowią najbardziej turystyczną wieś w rejonie Wzgórz Bramy Lubawskiej. Pomimo położenia w głębi gór i trudnych warunków naturalnych, przez cały czas zachowały wyjątkowo ustabilizowaną sytuację ludności, do czego bez wątpienia przyczyniał się miejscowy przemysł.