które zostały przypisane osobom. Na scenie powstaje na początku chaos, szybko jednak zamienia się to w "logiczną" komedię pomyłek w stylu:
- Gustawie!
- Dlaczego ty jesteś Romeo?!
- Mój ci on jest ...
- Jędruś ran twoich niegodnam całować.
Sceniczne zamieszanie jako żywo przypomina zamęt w głowie abiturienta próbującego uporządkować swe "miłosne wiadomości". Pozostaje jeszcze jednak znalezienie pointy. Z pomocą przychodzi znowu literatura. Ktoś wpada na pomysł, aby absurd został rozwiązany wierszem Asnyka "Między nami nic nie było ..."
Praca nad zbiorowym zaprezentowaniem tego tekstu kończy budowanie sceny. Oczywiście przed aktorami jeszcze długa praca nad ruchem scenicznym, precyzją dialogu, ale cel został osiągnięty już teraz. Praca teatralna zaczęła się od wykorzystania wiedzy i umiejętności czysto polonistycznych. Taka praca nie tylko z tych umiejętności korzysta, ale również je utrwala i rozwija, bo nic tak nie sprzyja doskonaleniu umiejętności, jak ich twórcze wykorzystanie.